صبح یک روز تعطیل در نیویورک سوار اتوبوس شدم.
بیشتر مردم آرام نشسته بودند، و در مجموع، فضایی سرشار از آرامش و سکوتی دلپذیر برقرار بود.
تا اینکه...
تا اینکه مرد میانسالی با بچه‌هایش سوار اتوبوس شد.  بلافاصله فضای اتوبوس تغییر کرد؛

بچه‌هایش داد و بیداد راه انداختند و مدام به طرف همدیگر چیز پرتاب می‌کردند. یکی از بچه‌ها با صدای بلند گریه می‌کرد، و یکی دیگر روزنامه را از دست این و آن می‌کشید؛
خلاصه اعصاب همه‌مان توی اتوبوس خرد شده بود.

 اما پدر آن بچه‌ها اصلاً به روی خودش نمی‌آورد! و غرق در افکار خودش بود!
بالاخره صبرم لبریز شد و زبان به اعتراض بازکردم که:
ــ آقای محترم! بچه‌هایتان واقعاً دارند همه را آزار می‌دهند. شما نمی‌خواهید جلویشان را بگیرید؟

 مرد که انگار تازه متوجه شده بود چه اتفاقی دارد می‌افتد، کمی خودش را روی صندلی جابجا کرد و گفت:
بله، حق با شماست. واقعاً متاسفم. راستش ما داریم از بیمارستانی برمی‌گردیم که همسرم،  مادر همین بچه‌ها٬ نیم ساعت پیش در آنجا مُرده است...
من واقعاً گیجم و نمی‌دانم باید به این بچه‌ها چه بگویم.  نمی‌دانم که خودم باید چه کار کنم و ...
و بغضش ترکید و اشکش سرازیر شد...

و من که جا خورده بودم .مردمی که تا لحظه ای پیش با عصبانیت مرد و بچه های شلوغ کار او را می نگریستند شروع کردند به محبت کردن ، بازی کردن با بچه ها، شکلات دادن..